Deze woorden zijn niet van mij, maar van de gepassioneerde natuurwetenschapper Robert Dijkgraaf. Hij deed deze uitspraak toen hij ooit werd geïnterviewd voor het prachtige boek ‘Durven doen wat je raakt’ van Marja den Boer.

‘Ik tril maar op een paar tonen’ – dat raakt mij. Want dat zegt precíes waar het om gaat, hoe het werkt met zingeving, voldoening en over in verbinding zijn met jezelf. Begrippen die ons de laatste jaren om de oren vliegen en in vrijwel ieder hulptraject centraal staan. En waar we allemaal volmonding over meepraten of diep van binnen over stilvallen. Maar wat is dat nu precies: in verbinding zijn met jezelf? En wanneer weet je of je dat ook echt bent? Wat betekent ‘ik tril maar op een paar tonen’?

De physics: het is een natuurkundig gegeven dat energie bestaat uit trillingsgolven. Die trillingen ontstaan door de elektromagnetische wetten van aantrekken en afstoten. Zo ontstaat beweging, ‘als vanzelf’. En dan het spreekwoordelijke: dus iets waar jij op trilt, is een beweging die je geen energie kost, maar juist energie oplevert. Een flow. Actie. Inspiratie. Liefde. Compassie. Rust. Geluk. Gedrevenheid. Noem maar op. Weten waar jij op trilt gaat dan ook over de ultieme zelfkennis: weten wat jij wil, waar jij echt gelukkig van wordt en dus wat jij te doen hebt. Jouw eigen trilling, en die is uniek. En met die tonen maak jij jouw muziek.

Zo simpel als het klinkt, kan het ook best ingewikkeld zijn. Want deze uitspraak raakt ook een complexe zoektocht naar jouw eigenheid, in een wereld vol mogelijkheden, prikkels en oordelen. Als we opgroeien, leren we voor onszelf te zorgen en ontwikkelen we ons zodanig dat we onze plek in de maatschappij kunnen innemen als we volwassen zijn. Daarbij ontstaan patronen, overtuigingen, gewoontes en gedragingen (waar we ons in wikkelen). We conformeren ons aan alle bewuste én onbewuste oordelen en regels om ons heen, zowel collectief als individueel.

Daar komt nog bij dat we in onze westerse maatschappij gestimuleerd worden vooral onze cognitieve intelligentie, ons denken, ons hoofd te gebruiken. Dat levert waardering op en maakt je zichtbaar. Maar doordat we in onze samenleving zó op het externe gericht zijn, kan je de verbinding naar binnen toe verliezen en in sommige gevallen zelfs jezelf kwijtraken. Je voelt niet meer wanneer jij trilt, waar jij van áángaat. En zo valt het innerlijk weten stil.

En dan heb je naar binnen te gaan. Het licht op jezelf te schijnen, je gedragingen en overtuigingen te onderzoeken, jezelf te leren kennen. Daarbij hoort nieuwsgierigheid en bereidheid om jezelf te ondervragen. Bewust worden van patronen, belemmerende overtuigingen, lastige gevoelens, maar ook van je verlangens en ooit gedroomde dromen. Ontdekken hoezeer je bent afgestemd op je omgeving, aangepast aan de druk van je omgeving of de verwachtingen van je ouders. En wat voor jou wel en niet kloppend is daarin.

Door te voelen, te ervaren, uit te proberen, je luiken open te zetten, jezelf toestemming te geven om buiten je eigen lijntjes te kleuren, kan je weer (her)ontdekken wat voor jou kloppend is. Door net zo lang aan je eigen knoppen te draaien tot het goed voelt, jij je eígen trilling voelt, weet jij weer wat je te doen hebt om je jouw eigen muziek te maken. In verbinding met je zelf, trillend op die paar tonen…