
Wat is jouw rode draad?
‘Wat is jouw rode draad?’ Een bekende openingsvraag voor een coach die een cliënt voor zich heeft die graag een volgende stap in zijn loopbaan wil zetten. ‘Eh….’, gevolgd door een diepe stilte bij de cliënt. Er wordt van alles en niets gevoeld. En het brein maakt overuren terwijl het vastloopt in het niet-weten. ‘Geen idee’, mompelt de cliënt uiteindelijk.
In loopbaancoaching volgt dan vaak een stappenplan via het model ‘wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik’. De traditionele coach werkt, net als de meeste zelfhulpboeken, via schema’s, patronen en vaste methodes. Een zelfonderzoek waarmee je uiteindelijk inzicht krijgt in alles wat je aan de buitenwereld te bieden hebt. Best handig, en soms zelfs ook een eyeopener. Maar is dit wel een duurzame aanpak? Maak je dan wel echt de keuze vanuit verbinding met jezelf? En hoe ziet dat er eigenlijk uit, verbinding met jezelf?
Een voorbeeld. In mijn vorige blog ‘Mijn verhaal, tot zover….’ beschreef ik hoe ik als tiener ervan droomde piloot te worden, maar ik koos toch een andere opleiding. Heel soms bevloog die droom mij nog tijdens mijn studietijd en deed ik een verkenningsstage met een bevriende piloot. Supergaaf, maar de toewijding die nodig was voor de intensieve vliegopleiding voelde ik gewoon niet. Het enthousiasme van werken in een internationale wereld, des te meer. Wat was het indrukwekkend toen ik aan het einde van mijn studie als stagiair rondliep in het hoofdkantoor van de Verenigde Naties: al die verschillende culturen, de een nóg mooier en bijzonderder gekleed dan de ander, alles en iedereen mocht er op zijn of haar manier zijn. En dat we daar op die plek met elkaar probeerden de wereld een beetje mooier te maken. Dat voelde heel krachtig en inspirerend. Het was dan ook heel kloppend voor mij om vervolgens te solliciteren voor een internationale loopbaan bij Buitenlandse Zaken.
En daar raakte ik verder geïnspireerd. Werd mij steeds duidelijker dat mijn interesse bij het individu lag en niet langer bij politieke processen. Die duidelijkheid, samen met een innerlijke behoefte aan een betere balans tussen werk en privé (jong gezin en het naderende afscheid van mijn vader), maakten dat ik weloverwogen en goed doorvoeld het lastige besluit kon nemen om van het veilige carrièrepad (met een vast contract) af te stappen en in het diepe te springen (en ZZP-er te worden). Megaspannend, maar voluit JA.
Als ik nu zo achteromkijk, zie ik een duidelijke rode draad die vanuit kiezen in verbinding met mezelf is ontstaan. Want waar ik als klein meisje in een atlas wegdroomde, zo onderzoek ik nu als volwassene het landschap van de persoonlijkheid. Waar ik mij eerst als student en bij mijn eerste echte baan verdiepte in de wereldpolitiek en cultuur, verdiep ik me nu in de verbinding van de cliënt met diens binnenwereld. Met nog steeds hetzelfde doel: om zo de wereld weer een beetje mooier te maken. En dat is mijn rode draad. Ken jij jouw rode draad?